به نام خالق خیر و شر

#چون_به_خلوت_می_روند_آن_کار_دیگر_می_کنند

به نام خالق خیر و شر

حتماً شمایی که این خبر را می خوانید هم متوجه فیلترینگ قوی تر این روزها در کشور شده اید.

فیلترینگی که، می شود گفت: این بار تمام ف.ی.ل.ت.ر..ش.ک.ن ها را نیز از کار انداخته.

شاید در نگاه اولتان، منی که از این اتفاق،انتقاد می کنم را به قول معروف "از اوناش" بدانید. از همان هایی که در اینترنت به دنبال دانلود فلان فیلم یا فلان عکس مستهجن هستند.

اما کمی که تامل کنید، متذکر می شوید که خود شما هم نه به دلایل بالا، بلکه به خاطر داشتن فعالیت های اجتماعیِ مجازیِ مثبت، از این نرم افزارها برای دور زدن فیلترینگ کشور، استفاده کرده اید.

مثلاً فعالیت سیاسی در فیس بوک یا گوگل پلاس، برای انتقاد از دولتِ #حسن_فریدون!.

اصلاً، قبول، اهل سیاست نیستی و به فکر دانش و دانش افزاییِ خودی. خود شمای دانشمند و دانش افزا، آیا برای ورود به برخی سایت ها، آی پی کشور تو را تحریم نکردند؟

یا تویی که می خواهی از فروشگاه اندرویدی گوگل، نرم افزاری برای گوشی خود دانلود کنی، باز هم با پیام تحریم کشورت روبرو نمی شوی؟

بله شاید بگویید که ما هر نرم افزاری که لازم داشته باشیم را از مارکت های ایرانی مثل بازار و... دانلود می کنیم. اما همین جا فکر کن. فکر کن چرا صاحب فروشگاه مجازی بازار، دسترسی اش آزاد باشد و تو نه؟!

باز هم فکر کن. فکر کن که چرا وزیر امور خارجه ی کشورت، بتواند به فیسبوک دسترسی داشته باشد و بتواند هر آنچه که درست می پندارد را بنگارد، اما تویی که منتقدش هستی، نتوانی در کامنتی از وزیر، سوال ات را بپرسی؛ انتقادت را بکنی؟

کافیست کمی فکر کنید. فقط کمی

تو را نزدیک بود از یاد ببرم. تویی که می گویی، به کسی مربوط نیست و دلم می خواهد در قماربازی های آنلاین شرکت کنم و فیلم و تصویر مستهجن دانلود کنم، زیرا این کار را در حریم شخصی ام انجام می دهم و در انظار عموم نیستم.

بلی شاید حق با تو هم باشد. اما نه به صورت مستقیم.

شاید حق با تو باشد به این نحو که، ارتباط با تمام دنیا، چاقویی دو لبه است و هم حُسن دارد و هم قُبح.  

اینکه اسلام تجسس را در حریم شخصی معمولاً حرام می داند، مگر به حکم شرع، جایی استثنا شود.

و با جمع این دو تای بالا، تو حق خواهی داشت، در حریم شخصی خود کاری انجام دهی که ما ندانیم. دولت هم کاری نداشته باشد تا وقتی که به جامعه و نظام ضربه ای وارد نشده. بله این گونه باشد شاید حق با تو نیز هست.

آه یکی دیگر هم آمده و می خواهد استدلالی در رد نظر من آورد. شاید می گوید که این چه استدلالی است که کردی؟ پس امر به معروف و نهی از منکر کجاست؟ مگر نه اینکه کسی که به خود ضربه بزند، عنصری می شود که به جامعه هم ضربه خواهد زد؟ و... همین طور از همین قسم رد استدلال ها ...

 در جواب تو نیز می گویم: تو هم حق داری. اما...

اما آیا می شود فیلترینگ به گونه ای باشد که تو؛ محقق عزیز، بتوانی تحریم را دور بزنی. تو که دنبال مطالب دوستانت در فیس بوک و گوگل پلاس و... هستی، بتوانی مطالبشان را دنبال کنی و مطالبت را دنبال کنند. یا تو که می روی و از این امکاناتِ اجانب برای روشنگری استفاده می کنی، بتوانی به روشنگری ات ادامه دهی. اما اویی که می رود در اینجاها فحاشی می کند؛ اویی که می رود در این جاها ناموس مردم را منحرف می کند؛ او که کاری به دیگران ندارد و به قول خودش در حریم شخصی خود، فیلم و عکس آنچنانی می بیند، نتواند این کارها را بکند؟

نه به نظر تو، با کدام تکنولوژی دنیا می تواند جلوی زبان و چشم مردم را گرفت؟ 

زبانی که اراده خیر دارد را آزاد گذاشت و زبانی که اراده به شر دارد را بسته نگاه داشت؟

مگر آن قدر پیشرفت شود که روی اراده ها تاثیر بگذاری که آن هم خلاف دستور خداوند است.

پس ای کسانی که اینترنت ایران را فیلترنت می کنید، تو را به خدا بس کنید.

تو را به خدا، هر زمان که نزدیک انتخابات شد در عوض قوی تر کردن خود در رصد مخالفان نظام، نیایید و کل مردم را از اینترنت محروم کنید. محروم از داشتن ارتباط های سالم به بهانه وجود ارتباط ناسالم... و....

اگر این کار را به شیوه درست انجام ندهید، همان چیزی که از آن می ترسید، بیشتر قدرت خواهد گرفت. امنیت ملی و مشروعیت ملی بیشتر زیر سوال خواهد رفت.

امضاء

بی سواد

www.bisawad.parsiblog.com

به نام خالق خیر و شر

در تصویر فوق می بینید که دستان برخی نمایندگان بالاست. و چهار انگشت خود را نشان می دهند

این بدین معناست که این ها موافق طرح برجام هستند.

البته کسانی که دو انگشت خود را نشان می دهند، مخالفت خود را ابراز می کنند.

دیروز، یکی از نادرترین اتفاقات تاریخ ایران، بلکه تاریخ جهان، رخ داد.

دیروز نمایندگان ملتِ کشوری با تمدنی بیش از 2500 سال و 1400 سال تمدن اسلامی، مهمترین تصمیم این سال ها را گرفتند.

مهم ترین تصمیم را گرفتند، اما کمترین تفکر و تامل را پشت تصمیم گذاشته بودند.

می گویند، تنها 15 یا شاید هم 20 دقیقه، تنها همین مقدار زمان احتیاج داشتند تا به بزرگ ترین تصمیم این سال ها رای دهند.

کسانی که حدود هشت برابر این زمان لازم داشتند تا در مورد موضوعی مانند مشکلات یک روستای کوچک، تصمیم بگیردند، در اقدامی تعجب و تامل برانگیز، قانونی که در آن چارچوب اقدامات متقابل دولت در اجرای برجام، مشخص شده بود را، در کمتر از بیست دقیقه به رای گذاشتند و تصویب کردند.

کسانی برخی شان شاید در خفا و حتی شاید در ظاهر، حکومت دینی را حکومتی، دیکتاتور مئابانه، می دانستند و خلاف دموکراسی، این بار حتی به عملکرد دیکتاتور گونه رئیس مجلس، جناب علی لاریجانی، هیچ اعتراضی نکردند.

انسان را یاد حقوق بشر سازمان ملل (حقوق بشر آمریکایی) انداختند.

حقوق بشری که می گوید: اعدام مجرمان خطرناک در ایران، خلاف حقوق بشر است، اما اقدام جنایتکارانه و صهیونیست منشانه ی عرب های سعودی، دفاع از تمامیت ارضی و عین حقوق شان است.

اینجا هم هر چه مخالفان خواستار ارائه پیشنهادات تکمیل این طرحی که می توانست، طرح مطلوب همه جناح ها باشد؛شدند، بر خلاف قانون خود مجلس، رئیس دیکتاتور آن علی لاریجانی، این حق مخالفان را سلب کرد، و انگار که گُرگی، او و هم کیشانش را دنبال می کند، طرحی ناقص و پر از حفره های امنیتی (مثل حفره های امنیتی ویندوز ایکس پی و شاید حتی بدتر از آن) را در کمتر بیست دقیقه با تبانی در پشت پرده، به تصویب می رساند. زیرا از نظر او و دوستانش، هیچ رفتار دیکتاتور گونه صورت نگرفته و کاملاً دموکراتیک! توی دهن مخالف زده شده!.

بعد هم اشک آهی بود که از دلسوزان که به تمسخر دلواپسان نامیده می شوند، در آمد.

تمسخری که امروز هم از رسانه های حامی دولت به افکار جامعه تزریق شد.

جالب اینجاست که همان هایی که این طرح ناقص را تصویب کردند، حاضر نشدند نامشان را تاریخ ثبت کند.

مگر نه این که این طرحی افتخار آفرین در تاریخ ایران است!؟

پس چرا نخواستند نامشان در تاریخ بماند. نام نیکی در ذهن تاریخ در کنار نام ننگ آورانی همچون رسائی و کوچک زاده و...!!!!!

مگر این که یقین داشته باشند، تاریخ نام ننگ شان را به خاطر می سپارد.

نام کسانی که ایرانِ در اوج عزت را به حضیض ذلت کشاند.

اما ماه هیچ وقت پشت ابر نمی ماند و تاریخ همیشه منافقان و بدخواهان را رسوا کرده و می کند. اما به لطف موافقت های قبلی و تصاویر ضبط شده، بیشترشان رسوا شده و می شوند.

در ادامه اسامی صد نفر از این به اصطلاح نمایندگان منافع ملت و به واقع نماینده منافع خود و ارابابانشان را می آورمدر فایل اکسل، که بر اساس حوزه ی انتخابی مرتب شده اند

اسامی موافقان برجام

منبع

آن هایی که مثل من نمایندگانی را که این گونه تصمیم عجولانه ای گرفتند و بدون تفکر آینده کشور و ملت را به خطر انداختند، دارای صلاحیت نمی دانند، اسامی را به خاطرِ خود بسپارند و در انتخابات آینده با انتخاب اصلح، سیلی محکمی به دهان بدخواهان بزنند.

من و شما یادمان باشد، که کلی هزینه شد و کمیسیون ویژه ای شکل گرفت و کلی ایرادات بر برجام گرفته شد. یادمان باشد که قرار شد، به در صحن مجلس تمامی این ها گزارش شود، اما دیکتاتورها نگذاشتند. دیکتاتورها، صدای مخالفان را خفه کردند، آن ها را به تمسخر گرفتند و کشور را در آستانه ی خطر امنیتی قرار دادند

من و شمایی که ساکن تهران هستیم، اسامی زیر یادمان نرود.

و عزیزانی که در حوزه های انتخابی دیگر ساکن هستند، طبق جدول، نماینده مورد نظر را پیدا کنند

 توجه: البته در فیلمی که قبل از رای گیری مجلس  را نشان می دهد، آقای توکلی، به این فرصت کم و عملکرد لاریجانی انتقاد داشتند که مثل همه و همیشه، جواب تمسخر آمیز لاریجانی را شنیدند. اما انگار در رای گیری کار خود را می کند و به این طرح رای می دهد.

امضاء

بی سواد

به نام خالق خیر و شر

#احمدی_نژاد_دوم

/*لازم نیست کسی با عقاید احمدی نژاد پیدا شود، بلکه با همان عملکرد هم می شود شاهد احمدی نژادی دوم بود. اما کدام عملکرد او؟ عملکر مثبت یا منفی؟*/

حتماً یادتان است!

نیست؟.

عیبی ندارد این هم یادآوری

آهان یادت آمد. دولت قبل بود و احمدی نژاد و اینکه دیگر مجلس در رأس امور نیست.

همه انتقاد کردیم.

هم من هم شاید شما و هم حتماً خیلی از دیگران.

این خبر مربوط به سال 89 بود. حالا بعد از گذشت حدود 5 سال، همان حرف را رئیس دولت جدید (جناب روحانی) به شیوه ای جدید مطرح می کند.

کجا؟

مثلاً در این جا که می گوید نیازی به تصویب برجام در مجلس نیست.

در نگاه اولِ یک فرد عادی، روحانی دولت را راس امور ندانسته چون مانند احمدی نژاد مستقیماً به عقیده خودش اشاره نکرده.

اما زیاد هم لازم نیست عمیق شد. بلافاصله که جمله ی دولت را معنی کنی، معنایش می شود: این دولت است که باید تصمیم نهایی را بگیرد. مجلس ناظر اگر دوست دارد، می تواند به عنوان یک شئ تزئیی نظام جمهوری اسلامی، دولت و اعمال دولت را نظاره کند. فقط و فقط همین.

خوب که دقت می کنی، متوجه می شوی که احمدی نژاد حرف رک و صریحش در حد شعار بود و حتی تهدیدی جزئی هم برای نظام محسوب نمی شد.

اما روحانی شعاری رک و صریح نداد، بلکه عمل کرد و با عملش نقش مجلس را زیر سوال برد.

روحانی به تضعیف مجلس بسنده نکرد و به شورای نگهبان هم دقیقاً به همان سبک حمله ور شد و گفت: شورای نگهبان چشم است و چشم نمی تواند کار اجرایی کند. کار اجرایی را دست که دولت است انجام می دهد (در این جا بخوانید)

خب خدا را شکر یکی از برادران لاریجانی جواب محکمی به این عوام فریبی دادند. آقای صادق آملی لاریجانی خوب در جواب هتاکان قانون ( رئیس جمهور روحانی و وزیر کشور رحمانی فضلی) گفتند: برخی اظهارنظرها و صحبتهای عامیانه درباره انتخابات و نحوه نظارت بر آن واحراز صلاحیت کاندیدها به صورت کاملا تکراری مطرح می شود که موجب تعجب است.

...باید از آنان پرسید مگر کسی می خواهد جرم کسی را ثابت کند که می گویید اصل بر برائت است؟

... هر حکمی که بر موضوعی بار شود، برای تأیید تحقّق این حکم، ناگزیر باید احراز موضوع کرد. اگر گفته شود هر کس به سن 18 سالگی برسد باید به سربازی برود با شک در 18 سالگی نمی توان حکم سربازی برای او ثابت کرد و نمی توان با برائت، سن 18 سالگی برای او ثابت کرد!

کاملش را در اینجا بخوانید.

می بینید؟ این دومین حمله روحانی و هتاکی او به قانون.

بعد با وقاحت تمام اخیرا می گوید: هیچ کس از قانون بالاتر نیست کامل را در اینجا بخوانید.

کسی که دو نهاد قانونی مهم را اینگونه زیر پایش لگد مال می کند، چطور دم از قانون زده و شعار کسی بالاتر از قانون نیست را سر می دهد؟

بعید نیست این شعار نیز برای حمله به نهاد قانونی دیگری باشد. 

خوب فکر کنید. به نظر شما در قانون جمهوری اسلامی ایران کدام نهاد می تواند، در پی حل نشدن اختلافات سران قوا، حرف آخر را بزند؟

مجمع تشخیص مصلحت؟

نه.

وقتی آن جا هم حل نشد چه؟ اصلاً وقتی به جایی رسیدیم که قانون کم آورد.

بله نهاد بعدی که قرار است مورد هتک رئیس جمهور قرار بگیرد، نهاد رهبری و شخص رهبر است.

رئیس جمهور وقتی می گوید هیچ کس بالاتر از قانون نیست، دقیق که شویم، می توان ترجمه کرد، رهبر عنصری اضافه است و بر خلاف قانون. چون رهبر می تواند حکم حکومتی دهد و ضعف قانون را جبران کند.

شاید ایراد بگیرید  که خود حکم حکومتی در قانون آمده است. بله می دانم. اما رئیس جمهور با این حرفش این تداعی را در ذهن ایجاد می کند که رهبری فرا قانونی است و چون هیچ کسی بالاتر از قانون نداریم. پس رهبری هم نمی تواند در خرابکاری های او و همراهانش دخالتی کند.

پ.ن: حالا که فکرش را می کنم و از ابتدا برنامه ی دولت را مرور می کنم، به وضوح طرح نقشه ای برای تضعیف نظام و رهبری را شاهدم.

• مذاکرات و شکستن خطوط قرمزی که رهبری تعیین نمودند.
• دور انداختن مجلس از نظارت بر فرایند و نتیجه مذاکرات
• دور انداختن شورای نگهبان با جمله ی شورای نگهبان چشم است، از انتخابات ...
• نداشتن کسی بالاتر از قانون.

بی شک اگر جلوی این زیاده روی را نگیریم، بعید نیست بنی صدری دیگر ساخته شود. بنی صدری که حالا در پشت خود گرمای رای مردم در انتخابات را حس می کند.

ما از احمدی نژاد ترسیدیم که می خواست به مجلس حمله کند. و برای نظر رهبر و ولایت وقعی ننهد. حال چه شده که در برابر روحانی که هم به مجلس حمله کرد و هم شورای نگهبان و بعید نیست گام بعدی او رهبری باشد، سکوت کرده ایم.

به قول خودشان (اصلاح طلب ها) که چرا آن موقع ساکت بودید، پس چرا اکنون ساکتیم؟

بله می دانم که برای احمدی نژاد قدرتی نمی شناختیم و به قول معروف نخودی حسابش کردیم. اما حال می ترسیم. چون پشت روحانی را به جبهه ای بزرگ (اصلاحات)! و هاشمی رفسنجانی! و ... گرم! می دانیم.

حال ما شاهد #احمدی_نژاد_دوم بلکه #بنی_صدر_دوم هستیم

امضاء

بی سواد

به نام خالق خیر و شر

بی هیچ سابقه ای اگر شنیده باشی، تحسین برانگیز است واقعاً

با خود می گویی: بله این است نظام اسلامی و نظام رأفت.

چه خوب می بینی که قوه قضائیه (صاحب قوه ی قهریه) حال زور زده دارد را می فهمد و می فهمد که آن زندانی چک برگشتی، آن زندانی مهریه(البته انگار قرار است دیگر زندانی مهریه نداشته باشیم.) و آن زندانی ...، دوست دارد در ماه خدا، در مهمانی خدا، با خانواده اش شرکت کند.

دست دخترش را بگیرد و کنار همسرش بر سر سفره خدا بنشیند و همه با هم خانوادگی با خدای خود صحبت کنند. از ندامتِ گذشته و امید داشتن به آینده، به خدا بگویند و خداوند وقتی که او کنار خانواده است دستش را بگیرد و دیگر رها نکند.

خیلی زیباست. فکرش را بکن بعد از این کنار خانواده بودن به لطف میزبانی خداوند در این ماه، او چه آسان باقی حکمش در زندان را تحمل خواهد نمود. 

بله زیباست خیلی زیباست.

اما قوه ی قضاییه عده ای را به حق از این تخفیف 15 روزه مستنثنا نموده است.

ت

در بند د می خوانیم: