به نام خالق خیر و شر

شنیدم، معاندان نظام و اسلام، جدیداً برای زدودن فرهنگ حسینی و عاشورایی ملت ایران، فرهنگی که باعث تدوام انقلاب و آرمان خواهی این ملت از ابتدای ورود نهضت حسینی به این آب و خاک شده، فکر و جریانی انحرافی را به مردم القاء می کنند که: " ای مردم کجای کارید؟ آدم باید شعور حسینی داشته باشد نه شور حسینی.

و در پی این القاء تفکر، عزاداری برای امام حسین، گریه ی در عزاداری امام حسین، سینه زنی و نوحه ی برای امام حسین را زیر سوال می برند.

اولش که به حرفشان فکر می کنی، می بینی بد نمی گویند ها. گریه ما، چه نفعی برای امام حسین دارد. نوحه برای امام حسین چه نفعی برای ایشان دارد. سینه زنی و گریه هم همین طور.

آدم باید شعور حسینی داشته باشد، تا ادامه دهنده ی راه حسین باشد. اگر شعور حسینی داشتم، اخلاق حسینی را سرمشق خود قرار می دهم و مانند حسین، در برابر ظالم سر خم نمی کنم.

یا اینکه می گویند: عزاداری ها مردم آزاری هستند و حق الناس دارند.

باز هم ادامه می دهند که عوض این همه خرج دادن برای امام حسین و مراسم عزاداری او، پولش را به فقرا بدهید، چون ثوابش بیشتر است.

همین طور، می گویند: این همه جوان بی کار و مجرد، به آن ها کمک کنید در عوض مراسم حسینی برگزار کردن.

همین طور از این قِسم شعارهای با رنگ و لعاب روشنفکری

در جواب همین دو قسمت آخر، به آن ها می گویم: اتفاقاً، خیلی از کسانی که خرج این مراسم را می دهند، از همین فقرا هستند. مادرم می گوید که شنیدم، خانمی در عین فقر، اما در حد وُسع خودش، یک مقدار قند برای مراسم امام حسین خریده و خواسته در همین حد کمکی به اجرای مراسم کرده باشد.

و همه هم می بینیم که جوان های بسیاری در کشور، حتی شاید کار و درآمدی نداشته و مجرد هم باشند، اما برای امام حسین و اجرای مراسم عزای حسینی از جان هم مایه می گذارند.

اما باشد، اصلاً این ها به کنار.

یکم فکر کنیم، بله می رسیم به این که، شعور حسینی باید داشت، و شور حسینی هیچ فایده ای ندارد.

اما یکم بیشتر که فکر کنیم، می بینیم که شعور بدون شور، یعنی سکون بی حرکتی و کرختی. این شور داشتن است که باعث حرکت است و شعور را در حرکت به خدمت می گیرد.

ولی بدانیم، شور هم بدون شعور بی فایده و حتی مُضر است.

شوری که شعور پُشتش نباشد، نیرویی غیر قابل کنترل و حتی خشن می شود. می شود آن شوری که پیروان امام حسن داشتند که چرا جهاد بر معاویه نمی کنی و ناراضی از امام زمانشان!

می شود آن خوارجی که در نهروان بر امام زمان خود شوریدند. یا می شود، برخی از لشکریان یزیدی، چون شمر بن ذی الجوشن که امام زمان خود را از دین خارج شده می دانست با این که در رکاب امام علی (پدر حضرت حسین) رشادت ها داشت.

و می شود همین داعش و النصره و فِرَق ضاله ی دیگر که این روزها بدون ذره ای شعور، می تازند و سر می بُرند و تجاوز می کنند تا به بهشت بروند!.

حتی این همه خشونت هم لازم نیست.

شور بدون شعور، می شود برخی عزاداری هایی که پر از تعدی به حق الناس است. مانند صدای مهیب طبل های بزرگ که گاهی مردم را مستاصل می کند و مردم به اشتباه فکر می کنند، اگر اعتراض نمایند، خدا و امام حسین را از خود ناراحت کرده اند.

به قول آقای قرائتی که در برنامه ی زنده ی شبکه ی خبر، همین دو سه روز پیش با این مضمون می گویند: چاقو چاقو است. من اگر با چاقوی طلا به چشم شما بزنم، شما کور می شوی. من بگویم طلاست. شما می گویی طلاست که طلاست، من دیگه کور شدم. منبع

این مثال رو می شود همین طور به مسائل دیگر هم تعمیم داد.

صدای بلند و گوش خراش، صدای بلند هست. صدای بلند هم حق و الناس ایجاد می کند. حتی اگر آن صدا، صدای طبلی باشد که در عزای امام حسین نواخته شده.

پس شور هم بدون شعور حتی می تواند بدتر از شعور بدون شور باشد. این یکی مردم آزاری در کمترین حدش دارد تا خشونت های تصور ناشدنی در بیشترین حدش. آن یکی (شعور بدون شور) می شود آدمی که دچار سکون شده و دست روی دست می گذارد و شعار می دهد. می شود زنبور بی عسل. می شود عالم بی عمل. آنچنان که گفته اند: عمل بدون علم کم اثر است ولی علم بدون عمل بی اثر.

بدانیم که این دو (شور و شعور) لازم و ملزم یکدیگرند و بدون آن یکی، یا اثر ندارند یا به بیراهه می روند.

کاش مردم بیشتر در کنار شور حسینی شعور هم چاشنی آن کنند و از درس هایی از قرآن قرائتی درس بگیرند. نه اینکه برای همان لحظه جذبشان کند.

کاش تمام مدعیان ولایت مداری، شیوه ی عزاداری رهبری، را الگو کنند. شیوه ای که حق الناسی در آن تضییع نمی شود. صدای بلندی گوش را نمی آزارد. بستن راه با خیمه های شبیه سازی شده از عاشورا، وقت و هزینه مردم را اتلاف نمی کند

کاش...

اگر این گونه می شد، احتمالاً بهانه گیری های آن معاندان هم کمتر می شد...

امضاء

بی سواد