به نام خالق خیر و شر

وقتی که دیدم تلویزیون ایران و بدتر از اون،اخبار بیست و سی، در جهت اهداف پلید دولت و خودروسازان، عده ای رو نشون می ده که در صف ثبت نام وام خودرو هستند، باور نکردم.

یقین داشتم که این ها صحنه سازی هست. با خودم گفتم، چند نفری را گیر آوردند و با پول، تطمیع کردند تا به مردم نشان دهند، اگر عجله نکنید از قافله عقب می مانید.

امروز شنیدم، ده ها هزار نفر در این طرح پلید، در زیر باران و در صف بودند.

یک لحظه فکر کردم، نکند خبر تلویزیون،واقعی بوده و واقعاً از همان اول این استقبال وجود داشته. اما بعد که کمی فکر کردم، متوجه شدم نقشه ی پلید خودروسازها گرفته است.

نقشه ای با هم دستی دولت و صدا و سیما که: "ای مردم عجله کنید... عجله کنید...، تا دیر نشده بیایید در این طرح ثبت نام کنید."

پول های تان را بیاورید. اینجا ما زمینی داریم که وقتی پول های تان را در آن بکارید، بعد از هفت سال، درختی پر از پول تحویل خواهید گرفت.

اگر خبر این صف های طویل درست باشد...

نمی خواهم مانند برخی اظهار نظرهای گروه های اجتماعی، به مردمی که رفتن در صف این طرح پلید، توهین کنم. چون می دانم، برخی از این مردم، شاید به ماشین نیاز مبرم داشتند و برخی دیگر هم باورشان شد که نکند از قافله، عقب بمانند

اما، این تبلیغ و بزرگ نمایی و تصویر سازی رسانه ای را که مردم می بینند، می شوند همان پینوکیوی ساده دل و مهربانِ قصه های کودکی مان و حماسه ای ده ها هزار نفری را در روز بعد خلق می کنند!. حماسه ای باشکوه! در زیر باران و در برابر نمایندگی های روباه مکار و گربه نره.

پول های بی زبان را می دهند به این تشنگان خون ملت و به خیال خود، درختی پر ثمر، تحویل می گیرند.

دریغ که مانند قصه ی کودکیمان، نه پدر ژپتویی وجود دارد و نه فرشته ی مهربانی که مدام به پینوکیوهای زمانه هشدار دهند، دستشان را بگیرند و دشمنشان را رسوا کنند. نه این که اکنون عناصری به این مهربانی وجود ندارند. چرا هستند. خدای مهربان و ولی بر حقش، امام زمان و نائب آن ولی، رهبری عزیز. این ها همه هستند و خیلی خیلی قدرتمند تر از آن عناصرِ خیالی قصه ها.

سکه ی واقعیت ولی، روی دیگر هم دارد و آن اثرات اعمال و سنت هایی است که خداوند قرار داده.

سنت الهی مانند این که ما سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی دهیم، مگر به دست خودشان، باعث می شود، مردم ما در این دام غرق شوند.

خداوند، قدرتش بسیار بسیار بیشتر از فرشته ی مهربان داستان پینوکیوست. خدای واقعی ما قدرتی بی نهایت دارد و آن فرشته داستان، قدرتی خیالی که حتی در خیال هم به قدرت واقعی پروردگارمان نمی رسد. اما مسئله این جاست مردم نمی خواهند. مردم نخواستند. مردم به طاغوت بیشتر از حق، باور داشتند.

مردم باور نمی کنند که روزی شان قطع نمی شود، اگر با خدا باشند. در عوض باور می کنند صاحبان حقیرِ این قدرت حبابی، ( که حتی حقیر تر از اسلافشان (نمرود و فروعون و قارون و...) هستند. که حتی ممکن است به کمتر از پشّه ای هم جانشان گرفته شود) می توانند زندگی شان را نابود کنند.

مردم دیگر، معجزه ی آه را یادشان رفته. یادشان رفته که قول معروفی بود که می گفت: کاری نکن، آه مردم گریبانت را بگیرد.

اکنون مردم، آه نمی دانند چیست. (به قولی باز معروف "آه کیلویی چند؟")

این ها یادشان رفته و می رود که می روند! در صف خرید پلیدی ها و  می بینند که باز فریبشان دادند و باز هم کوتاه نمی آیند.

می بینند که زیر همان وعده اقساط هفت ساله زده شده. می بینند که باید این بار به واقع جان بِکَنَند تا در چهار سال بتوانند تسویه کنند. می بینند که انگار قرار است مشمول بهره ی مرکبشوند و سود بیشتر از 16  درصد به وامشان تعلق گیرد. (منبع: روزنامه ابتکار ) اما باز هم به جای خدا، از خودروسازها می ترسند. به اشتباه فکر می کنند نانشان و روزیشان را آن ها می دهند.

نمی دانم چرا ندیدند که خداوند، چگونه چندین ماه روزی آن ها(خودروسازها) را چنان بسته بود که به زمین و زمان و مردم، ناسزا می گفتند.

آری اکنون مردم ببینند که خودروسازها زیر همه وعده هایشان زدند. مردم بدانند که حتی وقتی پول نقد دادند و حتی وقتی باقی اقساط را به صورت چک و سفته و حتی به جای هفت سال، چهار ساله و بدتر از آن یک ساله، پرداخت کردند، برای گرفتن خودرویی که ذاتش را با مال حرام، آغشته کرده اند، شش ماه دیگر نیز باید صبر کنند. همان داستانی که در پست قبل گفتم. همان داستان تحویل ندادن خودرو در سر موعد که تا به حال، بارها و بارها شنیده اید (منابع: خبر گزاری فارس، , وام یا دامِ خودروسازها).

این روزها، خودروسازان ما، خویِ آمریکایی (هر لحظه، حتی وعده ی ناحق گذشته یشان را نیز از یاد می برند) گرفته اند.

امضاء

بی سواد

مطالب مرتبط:

وام یا دامِ خودورسازها

 خودروی داخلی نمی خرم