به نام خالق خیر و شر

شبی که شنیدم این بیانیه منتشر شد و دو طرف ، قبولش کردند. اول ناراحت شدم. اما خب نه از ترس بی سواد و تندرو خطاب شدن، بلکه برای اینکه ذره ای احساسات اضافه رو از خودم دور کنم، تامل کردم و تحمل و چیزی ننوشتم. که مطمئناً آن شب اگر می نوشتم پر از ایراد بودم.

حالا اما هم خوشحالم از توافق و هم نگران.

بله هم خوشحالم و هم به قول آن ها، دلواپس. اما تندرو بودن رو قبول ندارم. قبول دارم بی سوادم و آخر مطالب به آن اذعان می کنم و قبول دارم از دار و دسته ی دلواپسان هستم. اما قبول ندارم تندرو باشم.

خب دلواپسی ام برای چیست؟

ببینید چند حالت ممکن است رخ دهد.

اما قبل از اون هنوز به درستی مشخص نیست که این بیانیه از چه زمانی اجرایی می شود؟ آیا از زمان صدور آن و آیا هر دو طرف آن را اجرا می کنند؟ یا فقط طرف ایرانی تا تیر ماه موظف به اجرای آن می باشد؟

یا شاید هم تا زمان توافق نهایی کسی ملزم به اجرا نباشد.

اما به هر حال از همین اکنون پیامدهای مثبت این بیانیه را به چشم می بینم. یکی از این پیامدها که به عینه شاهد هستم. مثبت شدن بیشتر یا شاید تمامی نمادهای بازار بورس باشه.

چون خودم هم در این بازار هرچند اندک سرمایه گذاری کردم. این دو روز شاهد هستم بیشتر نماد ها بالای سه چهار درصد افزایش قیمت داشتند و برخی هم تغییر قیمت نداشتند. ولی هیچ کدام منفی نشدند.

خب بازار طلا و ... هم نه به این اندازه اما باز هم بازار بهتری شده اند.

خب با این توضیح بر می گردم به احتمالاتی که ممکن است رخ دهد.

1- یک حالتی که ممکن است ایجاد شود این است که: جبهه غرب درست مثل اسرائیل و آتش بس های ناپایدرش با حماس عمل کند. یعنی چه؟

یعنی اینکه می گویند تحریم ها را بر می داریم و شما هم محدودیت ها را اعمال کنید. اما این توافق برای یکی دو هفته باقی می ماند و بعد از دو هفته جبهه ی غرب زیر توافقی که در بیانیه داشتند می زنند.

البته فکر نکنید این دلواپسی، دلواپسی من بی سواد و امثال من هست. خود با سوادان هم این دلواپسی رو دارند. خود رئیس جمهور با سواد و خود جناب ظریف باسواد و خود جناب عراقچی با سواد. خود آن ها به صراحت اعلام کردند که به طرف مقابل بی اعتماد هستند.

در این حالت خود دولت و به صراحت گفته که هیچ توافقی رو قبول نمی کند، مگر تحریم ها یکجا برداشته شوند.

2- حالتی دیگر این است که: مدتی بیشتر از یکی دو هفته تحریم ها برداشته شود. به نحوی که در اقتصاد ایران تاثیر چشمیگرش را ببینیم و اواضاع معشیت مردم هم بهبود یابد.

در این حالت حالت ایده آل آن است که واقعاً غرب قدرت و عزم ملت و دولت ایران را به رسمیت بشناسد و برای همیشه، با ایران روابطی از موضع برابر داشته باشد و نه از موضع سلطه جویانه.

اگر چنین شود که ایده آل همه است. از رهبری گرفته تا دولت و ملت و دوستداران ما. اگر چنین شود باید گفت جهان یا دست کم خاورمیانه به روزهای صلح امنیت بر می گردد. اقتصاد ایران و منطقه شکوفا تر می شود. و حتی شرکت های غربی هم سود بیشتری می برند و خیلی اتفاق های خوب دیگر.

اما در همین حالت دوم، حالتی دیگر هم مفروض است: حالتی که همه چیز به هم بریزد. و آن این که بعد از چشاندن طعم نبودن تحریم به ملت ایران. بعد از اینکه مردم ایران رفاه و معیشت شان بهبودی چشم گیر حاصل کرد. بعد از چند ماهی که خوب این مزه های شیرین را چشیدیم، آن وقت ساز مخالف غربی ها نواخته شود.

اگر چنین شود. اوضاع ممکن است خیلی وخیم شود. مطمئناً اگر تا کنون 20 درصد مردم (خیلی خوشبینانه) مخالف داشتن انرژی هسته ای در برابر نداشتن اقتصاد خوب بودند، آن هنگام 70 درصد مردم این تمایل را نشان می دهند. و برایشان بازگشت به گذشته خیلی سخت می شود.

برای تایید این حرف، به خودتان نگاه کنید. فکر می کنید  در این شرایط که هیچ تهدید بالفعلی وجود ندارد، آیا  حاضر هستید مانند سی سال پیش یا قبل تر از آن زندگی کنید؟ فکر می کنید، مانند زمانی که در کمترین سطح رفاه قرار داشتید؟ زمانی که در خانه 50 متری بیشتر از 6 نفر زندگی می کردند. زمانی که خوراک و پوشاکتان به این اندازه تامین نبود. (می دانم اکنون به وضع موجود ناراضی هستید.) اما مطمئناً سی و اندی سال پیش وضع از این هم بدتر بود. به خصوص زمان جنگ.

پس می بینید در حالت دوم، حالتی وجود دارد که باید پس رفت کنیم حتی به بیشتر از 10 سال پیش. شاید به زمانی که جناب روحانی دبیر شورای امنیت ملی بود و کل تاسیسات هسته ای برچیده و متوقف شد. بله خب مطمئناً اگر چنین شود و غرب ضعف ملت را مشاهده کند، حتی به محدود شدن صنعت هسته ای هم رضایت نمی دهد.

نمی دانم اما شاید می توان امید داشت که دشمن ما احمق است و چنین کاری نمی کند. در واقع دشمن ما شش ماهه به دنیا آمده و حاضر نمی شود چندین ماه طعم نبودن تحریم را به ملت ما بچشاند.

غرب اگر قصد فریب داشته باشد، مطمئناً این بیانیه و توافق به یکی دو ماه نمی کشد. و مطمئناً زیاده خواهی خود را شروع می کند. مثل هم اکنون که به رسانه های خود از لغو تحریم ها به صورت تدریجی حرف می زند.

حالت های دیگر هم ممکن است رخ دهد که مجال نیست.

اما یک شرایط خطرناک با توجه به متن بیانیه ممکن است رخ دهد.

همان طور که در بیانیه آمده، کلیه تحریم ها اقتصادی و بانکی و... که به خاطر مسئله هسته ای به ایران تحمیل شده و در شواری امنیت تصویب شده باید برداشته شود. شاید این کار صورت بگیرد. که به احتمال زیاد همین هم می شود.

اما دقت کنید. تا جایی که چندین بار متن توافق نامه را یا خوانده یا شنیده ام، از لغو تحریم هایی که به خاطر مسائل هسته ای گذاشته شده صحبت شده.

آیا این بیانیه تضمین می دهد که تحریم های جدید به خاطر مسائل غیر هسته ای اعمال نشود؟

آیا این تضمین وجود دارد، ایران به خاطر برنامه موشکی تحریم نشود. و نگویند که ایران باید تحریم شود، چون موشک هایی که دارد امنیت منطقه، اسرائیل و حتی اروپا را به خطر انداخته؟

آیا این تضمین وجود دارد که ایران به خاطر حمایت هایش از مردم عراق و فلسطین و بحرین و یمن، تحریم نشود. آیا تضمین وجود دارد که ایران به بهانه حمایت از ترورسیم، تحریم نشود؟

همان طور که گفتم، این تحریم های جدید با این بیانیه، از ایران دور نشده، و باز هم می تواند روی میز غرب قرار گیرد.

اگر چنین شود ایران نه تنها برنامه ی هسته ای خود بلکه برنامه دفاعی خود و بلکه اخلاق اسلامی که برای نظام خود گذاشته را باید زیر پا گذارد.

حتی شاید بیشتر پس رفت کند و مجبور به رفراندم برای تغییر نظام شود.

با این بیانیه می شود این نگرانی را داشت و دلواپس بود. اما اگر در توافقی که در تیر ماه انجام خواهد شد انشالله، عدم اعمال تحریم در هر زمینه ای لحاظ شود، آن وقت می توان امید داشت که کشورمان در راه پیشرفت خود باز هم به گام هایش ادامه دهد.

امضاء

بی سواد