به نام خالق خیر و شر

مادام العمر...

عبارتی که حد اقل تا کنون دو بار در ایران پر رنگ شده.

بار اولش زمان سردار سازندگی! بود. زمانی سرداری که چند سالیست یاد خاطراتش می افتد.

اما یکی نیست به سردار بگوید: کهولت سن آیا خیال و واقعیت را پیش تو یکسان نکرده؟

بگذریم... بگذریم اما نه از ترس...

بلکه به خاطر عنوان مسئله ای جدید تر که باز ما را یاد این عبارت می اندازد

"مادام العمر"

عبارتی زیبا که از آغاز دنیا تا کنون هر صاحب قدرتی را اغوا کرده.

اول به نوعی قابیل را. بعد او زیاد آمدند و رفتند. بدون در نظر گرفتن ترتیب. می توان گفت. نمرود، فروعون و هر کسی دیگر که ذهن یاری ام نمی کند.

اینبار مسئله این است...

صلاحیت نمایندگان مجلس حاضر مستمر بماند.(منبع) تو بخوان اینگونه که هر وقت زمان حال بود، برای نمایندگان مجلس آن زمان حال نیز این قضیه صدق خواهد نمود.      مگر خلافش تصویب شود.

درست است که اینبار به ظاهر مادام العمری وجود ندارد.

اما مادام العمری بالقوه البته در این خواسته مستتر است. بالقوه از آن جهت که مردم ما فهیم هستند و حال افراد را نگاه می کنند، و اگر صالح یافتندشان، منتخبشان خواهند کرد. اما اگر تنبلی کردند و گفتند خوب اند همین ها، همین ها می مانند و می مانند و می مانند تا می میرند. (این جاست که معنای مادام العمر پیدا می شود).

(خدا را شکر، شورای نگهبان محترم، به آن ها فهماند  که این خلاف قانون اساسی است. منبع)

من بی سواد اما می گویم، خلاف عقلانیت است.

عقلانیتی که امام روح الله خمینی آموختم. (میزان، حال افراد است)

امضاء

بی سواد